Verstilling bestaat 1 jaar, hieperdepiep…. hoera?

Afgelopen 11de december bestond Verstilling precies 1 jaar. Hieperdepiep! Stiekem ben ik wel trots, maar feeststemming kan ik het niet noemen. Ik voel me onrustig, gefrustreerd en een beetje sip. Was het opzeggen van mijn baan en beginnen als Holistisch therapeut wel een slimme keus? Hoe voelde ik me vorig jaar en hoe nu? Wat is er anders en waarom is dat anders? Vandaag neem ik jullie mee met mijn gedachtespinsels en gebeurtenissen van afgelopen jaar. Mijn gesprek met het ego en de zoektocht naar de stilte, dat innerlijk weten wat weet wat het wil en voelt dat het allemaal goed is zoals het is. Ookal lijkt het van de buitenkant van niet.

Na even stilzitten en naar binnen gekeerd te zijn, kan ik je dat wel uitleggen wat er is veranderd ten opzichte van mijn binnenwereld vorig jaar. Vorige jaar stond wereld van mogelijkheden nog wagenwijd open. (Ik maak me nu iets anders wijs) Ik was net gestopt met mijn baan en had besloten te beginnen met Verstilling. Een spannende stap. Hoe ik het financieel allemaal ging doen, wist ik nog niet, maar ik wist wel dat het allemaal goed zou komen. Ik voelde vertrouwen. Ik gaf mezelf de ruimte om rustig uit te zoeken hoe ik mijn onderneming wilde inrichten en hoe ik mijn dagen ging vullen. Een superfijne tijd waar ik vooral de mogelijkheden voelde. Ik stond zowaar open voor een relatie en plotsklaps kwam er een leuke vent in mijn leven die er hetzelfde instond. Jeeej, een kadootje! Zo ben ik 2020 ingegaan. Het liep lekker, ik sliep goed, ik vond het allemaal spannend, lummelde veel, maar zette langzaamaan wel stappen. Ik had er zin in en bruiste van energie!

Ik voelde de sterke kracht van liefde (onze ware kern) en de mogelijkheid om de verbinding echt aan te gaan. Maar langzaam veranderde iets in mijn binnenwereld zo rondom februari/maart. Ik begon me een beetje zorgen te maken, deed naar mijn idee te weinig, werd een beetje onaardig en begon mezelf te verwijten. Mijn ego kwam er stiekem steeds vaker tussen…

En toen kwam de eerste domper, mijn geliefde bleek het allemaal toch niet zo leuk te vinden, dus verbrak hij de relatie per telefoon met een hoop verwijten. Ik schrok flink en hoewel ik al snel voelde dat zijn verwijten niet met mij als persoon te maken hadden maar meer zeiden over zijn eigen binnenwereld. Ik begon toch een beetje te twijfelen (Is liefde wel aan mij besteed, ga ik ooit echt iemand in mijn leven krijgen?). Twijfels die meer over mijn binnenwereld gaan dan over de mogelijkheid of er daadwerkelijk iemand in mijn leven komt. Want ja, die is er! Maar eerst mag ik toch echt gaan besluiten of ik het mezelf wel gun. Onvoorwaardelijk van mezelf houden. Want dat doe ik nog lang niet genoeg. Ok, we gaan ermee aan de slag. (Check!)

Mmm, en daar kwam de tweede domper… Corona. Jeeuj  Ik had echt net een week van tevoren mijn website af! Zowel de opleiding Medische Basiskennis, waardoor ik door de lock down ik alle tijd voor had, hield op en mijn Reiki Practitioner examen moest ook even op zich laten wachten… Mmm, ok... eehm, dan maar online? Ofzo? Nog meer twijfels… Online, het kan wel, maar geloof ik daar zelf in? De Coronamaatregelen duurde langer dan voorspeld. Toen begonnen de eerste angstgedachtes… Geld, shit, dat begint ook een keer op te raken. (Schaarste denken van het ego) Mijn planning was om in april te beginnen met Reiki Cursussen en met een commerciële actie 150 klanten te generen. Dat ging ook even allemaal niet door. Ok, dan maar gaan richten op online aanwezigheid. Ik begon online media af te struinen voor inspiratie. Oppassen weer een valkuil; het vergelijken met anderen. Nog meer angst! Zij doen het veel beter, zij hebben wel die opleiding en zijn zelfverzekerd. Zij zijn wel knap… (Huh, wat?! Echt, ben ik alweer zover gezakt… Damn…)

Gelukkig vond ik al snel een parttimebaan waarmee ik uit de financiële nood bleef. Maar tijdens de periode na april begon ik mezelf steeds meer terug te trekken. Ik werkte hard en ging steeds meer in mijn hoofd zitten (mentale spinsels van het ego). De energie, openheid waarmee ik de onderneming startte was totaal kwijt. Ik probeerde nog wel stapjes, maar ondertussen was mijn angst en vermoeidheid zo groot geworden dat ik erin wegzakte.

Ik werd neerslachtig. Een poging te gaan zingen in een professionele band pakte goed uit, maar iets van binnen blokkeerde volledig waardoor ik die kans aan me voorbij liet gaan. Domper nummer 3…

En daar was hij weer… de put. Totaal gevangen door angst gedachtes en somberheid. Ik zat er weer lekker in en wilde er maar al te graag weer uit. Maar dit keer zat ik er weer zo diep in dat ik aan medicatie begon. (Wat?! Dat staat echt lijnrecht tegenover wat ik geloof!) Gelukkig maakte een Adem en TRE driedaagse, die ik volledig spontaan boekte, me wakker. Nee, ik hoef geen pillen. Dit kan echt op een andere manier!

Het lichaam slaat trauma’s op, en als je op jonge leeftijd in korte tijd hele heftige dingen meemaakt kan je lichaam bevriezen. (hier schrijf ik later mee over). Als de pijn zo heftig is kan je distantiëren van je lichaam. Je bevriest, trekt uit je lichaam en gaat de overlevingstand in.

De mijne is dus terugtrekken, gevoel uitzetten en overleven. Blije gevoelens zijn fijn, maar de kans op verlies is zo groot dat we de kans op overgave liefde en totale vertouwen niet aangaan. Te spannend. Liever overleven in de bekende stand (ego en hoofd) dan totaal aanwezig zijn en verbinding met liefde aangaan. Damn, heftig trauma! Ik dacht dat ik na vele jaren therapie/opleidingen en het lezen van vele boeken wel snapte hoe het werkte… Ja, snappen doe ik het… (met mijn hoofd) maar voelen, met mijn lichaam is toch ff net iets anders… ow.. mmm, ok… aan de slag dus. (Check!)

Eind oktober begon ik weer langzaam uit mijn put te krabbelen. De energie borrelde weer, ik was plannen aan maken voor 2021 en wauw, zelfs weer aan het daten!  Maar toen kwam de 4de klap; het plotse verlies van een heel dierbare vriend. Voor hem werd Corona en de daarom getroffen maatregelen teveel. Hij trok het niet meer en raakte volledig afgesloten (hoofd had het compleet overgenomen). Hij was moe, zo moe dat hij alleen nog maar aan rust kon denken… Hopelijk heeft mijn lieve vriend dat nu gevonden. (Voor altijd in mijn hart lieve jij)

Stilte… verdriet. Heel veel verdriet. Hadden we iets kunnen doen? Nee, na veel gesprekken met vrienden en familie zijn we allen tot het besluit gekomen dat we echt niet meer hebben kunnen doen. Wie hielden van hem. We lieten dit ook vaak merken, we knuffelde graag met hem. En ondanks onze liefde voor hem, raakte hij toch teruggetrokken en werd zijn hoofd te vol.

Stilte…

Mijn onderneming ligt ondertussen helemaal op zijn gat. Toch ben ik dankbaar dat ik de tijd kan nemen om mezelf de ruimte te geven om ook dit verlies weer een plek te geven. Ik ben dankbaar dat ik d.m.v. lichaamswerk steeds meer te weten kom hoe diep mijn eigen trauma eigenlijk is. Ik voel steeds vaker en meer compassie voor mezelf en mijn proces. Ongeduld is er ook, en die kritische stem die vindt dat ik het allemaal niet goed genoeg doe. Maar deze stemmen (ego) herken ik steeds vaker en sneller en kan ik meer en meer laten zijn zonder me erdoor te laten leiden..

Mijn onderneming ligt dus even stil. Maar is dat erg? Is het erg om zoekende te zijn? Er is veel in beweging, in mezelf en in de wereld, maar een echte richting voel ik nog niet. Is dat erg? Ik stond vanochtend gefrustreerd op. Bezig met allerlei to do-lijstjes en keuzes die ik moet gaan maken van mezelf. Ik moet dit, dat en zus en zo, want pas dan mag ik gaan staan en mensen ontvangen, pas dan ben ik goed genoeg… Heej hallo, daar zijn we weer egoootje van me. Lekker vriendelijk zijn we weer vandaag…

Verstilling 1 jaar! Jeej, en geen flikker bereikt…

Is dat zo?

En is dat erg?

En daar is die stilte, dat innerlijk weten, die rust en vrede waarnaar ik op zoek was. Liefde is er altijd. Dat innerlijke weten is er altijd, je mag alleen soms echt even stil durven te blijven staan en te luisteren.

Je hebt niks nodig om je beter te voelen. Het is er al, nu, altijd en in elk moment. Wij zijn liefde!

Dikke knuffel voor mezelf en iedereen die tot zover mee heeft gelezen ;-)

Fijne feestdagen en een gezond, gelukkig en liefdevol 2021!