Over kwartjes die eindelijk vallen
Wauw, het gebeurt me niet vaak dat ik al bij de inleiding van een boek meteen verkocht ben.
‘De wetenschap van je veilig genoeg voelen om verliefd te worden op het leven en de risico’s te nemen die erbij horen’. Voor veel mensen is dit ook niet meer dan logisch, een standaard manier van leven. Maar helaas is dit niet voor iedereen het geval. Een wetenschap die gericht is op het lichaam tot rust brengen op een dieper niveau. Door deze fysiek voelbare veiligheid kan je eindelijk stoppen met overleven en gaan leven. Stoppen met vechten tegen alles wat maar in de buurt komt en ontspannen openstaan voor al wat is en nog gaat komen.
Door deze zin in de inleiding van het boek, maar eigenlijk de complete inhoud van het boek, ‘De Polyvagaal theorie in therapie’ viel er echt een kwartje bij me. Ik ga nu niet wetenschappelijk uitleggen hoe het allemaal in elkaar steekt, maar vertel graag waarom het voor mij zo’n diepe eyeopener was.
Ieder leven kent dalen, pijnlijke ervaringen en teleurstellingen. Iedereen heeft een rugzak en deze is voor sommige mensen wat meer gevuld dan bij anderen. Ik ben zelf al lange tijd bezig de inhoud van mijn rugzak een plek te geven. Ik heb verschillende methodes ondergaan als: Schematherapie, EMDR, Hart Meditatie, Reiki, Cognitieve Gedragstherapie, healers en opstellingen (eigenlijk best wel een hele rits als ik het zo teruglees…). My god, word ik ooit nog normaal?!
Ik kwam steeds een stap verder. Vooral cognitief/ analytisch kan ik haarfijn uitleggen waarom ik dingen doe zoals ik ze doe, maar tot nu toe was er nog niks dat me echt hielp het anders aan te pakken. Misschien wel voor even. Misschien wel een stukje, maar het patroon echt tot in de kern anders aanpakken, was me nog niet geluk. Ik viel voor mijn gevoel steeds weer terug in een dal. En sommige aanpakken hielpen me juist nog dieper in het dal. Omdat ik juist door die aanpak schuld en schaamtegevoelens ontwikkelde omdat het me maar steeds niet wilde lukken: ‘Dan werk ik vast niet hard genoeg’. Lekker, doe die ook nog maar ff lekker in de rugzak…
Pas op het moment dat ik erachter kwam dat ik holistisch gezien, veel niveaus raakte, maar steeds dat ene niveau vergat. (Of niet naartoe wilde) Het fysieke. Het lichaam. Ons dierlijke deel. Het fight-flight en freeze systeem echt tot rust brengen! Eigenlijk heb ik bijna constant in een overlevingsstand geleefd. Pas toen ik me dit realiseerde, (hoe vervelend ook) viel er iets goed op zijn plek.
Ik heb een lange tijd geleden de stempel ADHD gekregen, met de kanttekening dat mijn gedrag ook het gevolg kon zijn van onverwerkte (vroegkinderlijke) trauma’s. Onderhand ben ik er wel achter dat ik helemaal geen ADHD heb, maar dat ik me constant ontzettend onveilig heb gevoeld. Chronisch onveilig! Ik kon nooit uit. Of viel uit, maar dan zat ik in een burn-out. Ik kwam mijn dagen wel door, maar goed slapen, ho maar. Ik deed wel de dingen die van me verwacht werden (of ik van mezelf verwachtte) maar echt relax voelen, plezier maken en onbevangen zijn, dat lukte me zelden. En ik snapte maar niet waarom het niet wilde lukken.
Afgelopen jaren kwam ik er o.a. bij meerder tantra retraites en via traject bij Belleind academie achter dat je pas echt kan ontspannen als je lichaam voelt dat het zich kan ontspannen. En dat vanuit die ontspanning je weer contact kan maken met je omgeving. Niet vanuit je hoofd, maar vanuit je hart. Maar dan moet er eerst ruimte zijn om je hart te kunnen voelen.
Je lichaam laten ontspannen lukt niet door met je hoofd te zeggen dat het moet ontspannen. Dat je vindt dat het zich moet ontspannen want er is niks aan de hand. Hoe meer je wil, hoe meer je moet, hoe meer je gaat verkrampen (en je jezelf mislukt gaat voelen omdat je blijkbaar de knop ‘ONTSPAN NU’ niet in je toolkit des levens hebt meegekregen). Het lichaam luistert niet naar het hoofd. Het heeft een eigen mechanisme. En om het lichaam echt te kunnen ontspannen (waardoor positieve gevoelens en gedachtes vanzelf komen) is aanraking nodig, geborgenheid, een veilige plek waar alles mag zijn. Verbonden. Liefdevolle en afgestemde aanwezigheid.
Lang verhaal kort; Ik ben er het laatste jaar achter gekomen dat mijn lichaam vrijwel nooit diepe ontspanning heeft gekend. Met ademsessies kwam ik er soms wel doorheen, maar dat ging vaak met erg veel weerstand en gevecht. Mijn lichaam voelde zich (ik dus) constant onveilig. En de controle loslaten, of luisteren naar wat mijn lichaam me wilde vertellen (gevoelens voelen) ook onveilig was omdat ik de ervaring van de intense gevoelens niet kon reguleren. Maar toen ik deze gevoelens eindelijk kon doorvoelen bij mensen die hiermee om konden gaan en me de hulp boden die ik nodig had, kon ik eindelijk een beetje meer ontspannend en de opgekropte emoties en angsten de vrije loop laten. En man, dat is spannend en dat ontspant!
Vastgehouden worden, knuffelen, lichaamswarmte. Ingrediënten om het lichaam een veilig thuis te maken. Het was een lang traject en ik ben er zeker nog niet. Maar ik durf eindelijk te zeggen dat ik geloof dat het goed gaat komen. Dat ik me eindelijk veilig voel op deze aardkloot en dat ik weer durf open te staan voor al het moois (en ja ook het minder mooie) dat het leven me te bieden heeft!
En waarom deel ik dit? Nou gewoon, omdat ik als therapeut wil laten weten dat ook ik nog steeds mezelf aan het ontwikkelen ben. Dat ik steeds meer verdiep in mijn aanwezigheid waardoor ik ook voor jou nog beter aanwezig kan zijn. Liefdevolle, afgestemde aanwezigheid. Eigenlijk is dat het enige wat we echt nodig hebben om te helen.
Heb je vragen n.a.v. dit verhaal? Wil je weten of ik je misschien kan helpen met je hulpvraag. Mail me wegnaarverstilling@gmail.com.
Comentários